Մի կտոր Սևակ իմ բլոգում` Ֆելիքս Պետրոսյանը Պարույր Սևակին

Ինձ ծափեր պետք չեն...
Արդեն այնքան եմ վարժվել ապտակին,
Որ թվում է, թե
ձեր այդ ափերից ծնված ծափերը
Կեղծավորաբար ինձ լռեցնելու ձայնահաբեր են,
լեզվակներ են
ու շքեղ դնչկալ:
Մինչդեռ ես` այսպես բռի, աներես,
Էլի խոսում եմ,
Խելառ առվի պես լեռնալանջն ի վար,
Սարալանջն ի վար,
Վարար ու վարար էլի հոսում եմ`
վերածված ծովի,
Որ դուք ամառվա հրին ու տապին
Գաք, արև խմեք իմ խճոտ ափին:

Ինձ ծափեր պետք չեն...

Այնպես եմ արդեն վարժվել դավերին,
Որ իմ ձեռքով քամած ու մաքրած
Մաճառով լեցուն գավերին անգամ
ահով եմ նայում`
չլինի ` թույն է:
Բայց և խմում եմ միշտ առաջինը,
Որ եթե հանկարծ մեռնելու բան է`
լոկ ինքս մեռնեմ,
Ու նոր ասում եմ. «Վայելեք, մարդիկ,
սա անվնաս է...»:
Իմ ճանապարհը ոչ թե ոտքիս տակ,
Այլ (կներեք ինձ) ուղիղ վրաս է,
Գլխիս վրա է, հոգուս վրա է ու մի ափ սրտիս:
Եվ երբ խորդուբորդ պատնեշ է ելնում
իմ ճանապարհին,
Ես տրորում եմ գլուխս, հոգիս ու մի ափ սիրտս,
հարթում եմ ճամփան,
Որ իմ ետևից թե գալու լինեք`
Բան չպատահի ձեր գլխին, հոգուն ու մի ափ սրտին:
Իսկ դուք...
Անցնում եք` ինձ տրորելով,
Ձեր բախտի համար Աստծուն նայելուց
ծուռ պարանոցս
պարսավանքների պարանների մեջ
միշտ հոլովելով
Ու չեք էլ զգում, սատանան տանի,

Որ ես էլ ձեզ պես ունեմ երկու ոտք,
Անպոչ եմ, անպոզ, հյուսված եմ ջղից...
Ի՞նչ է, անպայման սպանվե՞մ պիտի,
Որ ձեր կրծքի մեջ խիղճը արթնանա...

Ծափեր չեմ ուզում...

Ու թե հիմա ձեզնից չամաչեմ,
Բուռս կպարզեմ ու կասեմ` մարդիկ,
մի քիչ սեր տվեք...
Չէ, ինձ համար չէ –
Փառք Երկնայինին, սիրուց այնքան եմ
կշտացել հիմա,
Որ բռուցքաչափ իմ սրտի վրա
Արարատի չափ մաղձ է կուտակվել
Այսպես սիրվելուց:
Ձեր տված սիրուց բաժին կհանեմ
մարդաբաններին ,
Որ նրանք Նոյի` վաղուց քրքրված
Տապանը թողնեն
Հետաքրքրվեն Նորի տապանով,
Բազկաթոռներին կտամ ձեր սերը,
Որ միջանցքներում դրած հասարակ
ճկաթոռներին վերից չնայեն-
Ախր , երկուսն էլ նույն ծագումն ունեն`
փայտից են շինված...
Մի քիչ սեր կտամ մայթի ծառերին գարուն երազող
Ճնճղուկին անտուն,
Որն օրն ի բուն պարսատիկավոր տնատերերին
խնդրագրի նման դիմում է գրում
ու չի հասկացվում:
Սեր կբաժանեմ... բաժանվածներին,
Քանզի միաբանության մեր ամեն մի դաշինք
մի վառ օջախ է,
մի ամուր տանիք,
հոգեպարար երգ
Եվ աշխարհով մեկ սփռվածներին
Իր տունը կանչող սիրասուն մոր ձեռք:

Զարմանալի բան է – դուք բաժանվում եք`
ես եմ մղկտում,
Եվ ինձ թվում է` երկու կես եղած
ձեր երեխան եմ,
Որը կա և կամ նոր պիտի լինի:
Իսկ հիմա, իրոք, ինձ ծափեր պետք չեն...
Քանի դեռ ես կամ ու ձեր կողքին եմ`
Ինձ պահեք, մարդիկ, ոչ թե ծափերով,
Այլ ձեր մարդկային մոտեցմամբ մաքուր,
Ոչ թե իմ գլխին մրուր թափելով,
Այլև զգալու զգացմամբ թաքուն:
Ինձ մի բամբասեք` չարած մեղքերս
աշխարհին տալով,
Եթե շիրիմիս այցի եք գալու սգով ու լալով:
Ինձ պահեք այնպես, ինչպես պահում եք
սերը ձեր սրտում,
Որին չեք մորթում, չեք դավաճանում:
Թե չէ կյանքս ի՞նչ է –
Մազից կախ տված ինքնահոս գրիչ,
Որի ճակատին գրված է գուցե.
«Մահվան պատճառը մի ինքնաշարժի
Երկու սև ակ»
Եվ երբ սրբատաշ տապանաքարիս
Շշուկով կարդաք.
«Աստ հանգչի Սևակ» -
Զղջալը ` անմիտ, լալը` անիմաստ
Եվ հարգանքն արդեն
Անարգանքի պես դառը կլինի:
Ծափե՞ր : Չեմ ուզում...