Երբ դու կողքիս չես
Մթնում է օրը,
Անձրև է մաղում
Երբ դու կողքիս չես…
Միշտ քեզ համար են բացվում աչքերս,
Բայց դու կողքիս չես…
Քո մասին են խորհում մտքերս.
Չկաս, կողքիս չես…
четверг, 16 июня 2011 г.
Ասա՛
Մտածե՞լ ես, որ կյանքն իմ դատարկ
Դու կարող ես սիրով լցնել,
Դու կարող ես քո սիրտը մեծ
Ամբողջությամբ ինձ նվիրել…
Գիտե՞ս արդյոք` ուր էլ գնաս,
Ում էլ նայես` քեզ հետ եմ ես…
Միայն ասա ես իմանամ,
Թե ես չկամ քո մտքերում`
Գնամ անդարձ, անհուշ, անվերք,
Սիրուցս լոկ մնա մի հետք…
Հարցեր, Հարցեր...
Հարցեր` բազում… անպատասխան,
Խոսքեր` չասված ու մոռացված,
Մտքեր` անցած ու գնացած,
Դեպքեր… ելքեր… պահեր սառած,
Քեզ մոտ եկող անհույս քայլեր
Ու քեզ կանչող անձայն ճիչեր…
Բառեր` ասված ու հնացած,
Մոմեր` վառված, հալված, մարված…
Ժամեր, վայրկյան, րոպե` կանգնած,
Օր ու տարի` անմիտ անցած
Քեզ կարոտող սրտի հարված,
Քեզ մոտ բերող ուղի` քանդված…
...
Անցյալ դարձավ ևս մի հուշ,
Եվս մի լուռ արցունք հոսեց…
Քեզ մոտ բերող վերջին ուղին
Անէացավ, ջնջվեց, փակվեց…
Դու չէիր փոխվել`
Պահը այն չէր…
Չէ, չէս լքել, ես եմ լռել…
Ու վերջացավ…
Ամեն ինչ անցավ…
Դու փոխվեցիր,
Պահն անհետացավ…
Դու լքեցիր… Ես լռեցի…
Անավարտ Մենախոսություն
Խոսում եմ հետդ ու չեմ հավատում, որ ամիսներ առաջ ես քո համար մի ամբողջ կյանք էի, քո ապրելու հույսն ու քո շնչելու ցանկությունը… Չեմ հավատում, որ կարող ես այդքան անտարբերությամբ ու մտքիդ սառը դատողությամբ խոսել զգացմունքերիդ մասին, որ մեր` այդքան քաղցր ու բաղձալի սերը դու դասում ես պահի զգացածի ու ցանկությունների շարքը, որ կարող ես այդքան գույներով լեցուն անցյալից թողնել ու սիրտս լցնել անգույն հիշողություններ… Չէ’ , չեմ հավատում…
Կարծես մի մեծ ու անձրևելուն պատրաստվող ամպ կախվեց գլխիս վրա քո անակնկալ անհետացումից հետո… Սպասում եմ` ուր որ է կպայթի… Ու քո բոլոր մեղքերն անձրևի տեսքով կթափվեն գլխիս, կպայթի ու ողջ իմ սերը ջուրը կտանի նույնիսկ քեզնից էլ հեռու… Գնացիր… Կարոտն ու թախիծը դարձան իմ առօրյայի անբաժան ուղեկիցները, ժամացույցի սլաքներն ընթանում են մեկը մյուսին հրելով ու առանց շտապելու նոր օրվա բացմանը, օդն էլ… օդն էլ` կարևոր չէ կա, թե չկա. միևնույն է այն ինձ չի հերիքում երբ դու չկաս...
Չգիտեմ ի՞նչ մտածել ու ինչի՞ վրա կենտրոնանալ:
Մի կողմից հասկանում եմ, որ ճակատագրի գործոնից ոչ մեկս էլ ապահովագրված չենք, բայց, մյուս կողմից էլ` հավատացած եմ, որ հենց այդ ճակատագիր կոչվածը մենք ինքներս էլ կարող էինք դասավորել, եթե ցանկությունը մեծ լիներ…
...Ուղղակի անհնար է քեզանով ու քեզ համար ապրել /առանց չափազանցնելու/, երբ դու կողքիս չես… Ու գիտե՞ս, թե որն է ամենացավոտն ու անտանելին: Այն, որ քո բացակայությունը արդարացնում ես ու այն էլ ամենաստոր ձևով /որի մասին նույնիսկ չեմ էլ ուզում մտածել, ուր մնաց` խոսել/ :
Այս ամենին բացատրություն չեմ կարողանում տալ: Անընդհատ ինձ համոզում եմ, որ դու այլևս իմը չես, որ իզուր են արցունքներս ու անքուն գիշերները` քո մասին հիշողություններով լեցուն, համոզում եմ, որ...
Պատահական
Անցնում - գնում ես ու չես նկատում
Թախծոտ հայացքս` քեզ հետևող,
Որ նույնիսկ շողքդ է ինձ գերում
Ու սիրտս քո մասին արյուն է թափում…
Ե՞րբ ես իմ սիրուն տալու պատասխան
Ու նվիրես ինձ ժամեր անմոոռաց,
Օրեր, տարիներ ու ողջ ապագադ…
Անցնում - գնում ես, չես էլ մտածում,
Թե կարող եմ ես քեզանով տարվել,
Քո շնչով ապրել ու քեզ երազել…
Ե՞րբ են աչքերդ իմ կողմ թեքվելու,
Ե՞րբ է քո հոգին իմը լինելու,
Սրտիդ զարկերը ե՞րբ եմ լսելու…
Անցնում - գնում ես, չես էլ նկատում…
Подписаться на:
Сообщения (Atom)